قصه گویی شبانه

در تابستان سال سوم به چهارم بود که اولین کتاب ها را خواندم، کتاب حسین کرد شبستری، امیر ارسلان نامدار، قهقهه اسکلت و چند تا کتاب پلیسی. واگویی کتاب امیر ارسلان نامدار کافی بود که ده ها جلسه بچه های کلاس را بر جای خود میخکوب کند. شلوغ ترین کلاس ها و بچه ها منتظر بودند که حسین پاپلی به کلاس آنها بیاید و قصه ی امیر ارسلان نامدار، شمس وزیر، قمر وزیر، مادر فولادزره، فولادزره دیو، زندانی شدن فرخ لقا، باغ سنگی، سنگ شدن این و آن و آزاد شدن فرخ لقا به دست امیر ارسلان، داستان امیر هوشنگ و ... را بگوید. وقتی تلویزیون و سینما، CD، کامپیوتر، باشگاه، کلوپ، چراغ برق نباشد، قصه گو، معرکه گیر و غیره بازار گرمی دارند. کم کم زن های سر کوچه هم می گفتند حسین بیا قصه بگو. حسین بگو بالاخره عاقبت فرخ لقا چه می شود؟ من وقتی داستان گرفتار شدن فرخ لقا و شمس وزیر را به دست مادر فولادزره تعریف می کردم، گاهی زن ها گریه می کردند و برای آزادی آن ها نذر می کردند. مثل آن که داستان فرخ لقا و امیر ارسلان واقعا اتفاق افتاده است و حالا آن ها گرفتار مادر فولادزره اند و باید نذر و نیاز کرد تا آن ها آزاد شوند. بی بی سکین طرزجانی زنی که خود گرفتار شوهری تریاکی و تندخو و عملاً زندانی آن مرد بود که 40 سال از خودش بزرگ تر بود، 12 شمع به نیت دوازده امام برای امام زاده جعفر یزد نذر کرد که مادر فولادزره خودش سنگ شود و فرخ لقا آزاد شود. در حقیقت بی بی سکین نذر می کرد که خودش از شر عباس تریاکی که همان مادر فولادزره برای او بود آزاد شود. زن های فقیر و زجر کشیده از دست مردها و زمانه، آمادگی گریه داشتند، برای هر چیز حتی قصه امیر ارسلان نامدار و دلسوزی برای فرخ لقا گریه می کردند. در حال و هوای کوچه پس کوچه های یزد در دهه ی 1330 باید گفت گریه بر هر درد بی درمان دوا بود.

گردآورنده : خانم کتاب چین

منبع : کتاب شازده حمام(جلد اول و دوم)، دکتر محمدحسین پاپلی یزدی، صفحات 84 و 85